Bernard Béguin: „Jedyny, który opuścił całą kampanię WRC! »

Witaj Bernardzie. Jakie to uczucie mieć z powrotem samochód z sezonu 1982?

Nie sądziłam, że to tak na mnie wpłynie! (śmiech) Było to wtedy w barwach Kenwood. To dobre wspomnienia, ponieważ dobrze spisaliśmy się z moim pilotem Jean-Jacquesem Lennem, sporo razy stawaliśmy na podium i dwa zwycięstwa w Critérium de Touraine i Antibes. Porsche to marka bardzo związana z moją karierą, w rallye i w obwodzie. 911 SC to samochód, który pozwolił mi rozkwitnąć. Rozegranie sezonu było najtańsze dla niezależnego, bo nie wymagało konserwacji. W 1979 roku, kiedy zdobyłem swój pierwszy tytuł mistrza Francji, wystartowałem w 16 rajdach i tylko raz regenerowałem silnik. Pamiętam, że mój przyjaciel Francis Vincent, który zdecydował się na sezon z Alpine A310 wydał fortunę na konserwację. Dla półprofesjonalistów, którymi byłem na początku mojej kariery, był to samochód idealny. Naprawdę żałuję, że go nie zatrzymałem… Ten został przywrócony przez Team Joffroy z Cassis (Bouches-du-Rhône. Przypis redaktora), którym obecnie kieruje Romain Joffroy. W tym czasie spotykałem się z ojcem, przygotowującym Alpine, potem Porsche, ale nigdy nie jeździłem ich samochodami. Byłem Meznariem.

Czy zawsze pasjonowałeś się rajdami?

Mój ojciec kochał samochody i zabierał mnie na ich oglądanie, ale nie wykraczało to poza to. Sporty motorowe wyszły bardziej od moich znajomych i miejsca zamieszkania. Grenoble było ośrodkiem wszystkich najważniejszych rajdów, takich jak Monte-Carlo, Neige et Glace i Charbonnière. Byłem wstrząśnięty tymi próbami. Aby uprawiać sporty motorowe, potrzebne były pieniądze. Rodzice niczego mi i siostrze nie pozbawili, ale włożenie choćby złotówki w wyścig nie wchodziło w grę. Mój ojciec chciał, żebym przyjechała z nim do pracy