Dakar 2024 – Co nas poruszyło

Na stronach, które zaproponowaliśmy Państwu w ostatnich tygodniach, staraliśmy się odzwierciedlić realia Dakaru. W cieple francuskiego domu tęskniący za afrykańskimi eposami lub wkurzeni pomniejszają wspaniałość wersji saudyjskiej. Z pewnością atmosfera w Arabii Saudyjskiej nie jest tak wesoła, jak mogłaby być w Ameryce Południowej czy Afryce Północnej. Żadnego alkoholu w stołówce (jeśli się dobrze przyjrzeć, można znaleźć trochę na biwaku), a przede wszystkim zbyt mały kontakt z ludnością, która, jeśli okiem lekko rozbawionym widzi nadejście zewnętrznych zawodów na swoim terenie, nie wydają się być bardziej pasjonatami niż udręki swojego bohatera narodowego, Yazeeda Al-Rajhi. Stąd wrażenie, że Dakar odbywa się w samowystarczalności, odciętym od świata zewnętrznego. Droga na skróty do wizerunku konkursu, który wyrósł na powierzchnię, bardzo odległą od początkowych, szlachetnych zamierzeń jego założyciela Thierry'ego Sabine'a z 1978 roku, jest łatwa. Byliśmy jednak świadkami kilku poruszających scen, które pozwalają nawiązać do wielkiej historii miasta rallye-nalot. Dążenie do przekroczenia samego siebie jest w Dakarze bardziej obecne niż kiedykolwiek. Oto kilka przykładów.

Meoni, w imieniu ojca

Spośród dwudziestu siedmiu konkurentów