Wczesność w WRC, szczęśliwy czy zły znak?

Od swoich narodzin 1 października 2000 r. Kalle Rovanperä czekał zaledwie 7 dni, zanim zapewnił sobie swoje pierwsze zwycięstwo w Rajdowych Mistrzostwach Świata (WRC). Napisane w ten sposób wydaje się, że to dużo, ale to tylko 20 lat, 9 miesięcy i 17 dni! Ten rekord wczesności osiągnięty na leśnych odcinkach specjalnych Estonii najbliższa niedziela, 18 lipca, przypomina inne losy młodych wilków, mniej lub bardziej szczęśliwych.

Błyskotliwa podróż Finna przypomina historię jego rodaka Jari-Mattiego Latvali. Nadzieja, która nie była jeszcze nazywana przez francuskich kibiców Pucharu Świata „Jean-Marie”, nadzieja płynąca z mrozu po raz pierwszy pojawiła się na (częściowo stopionym) szwedzkim śniegu w 2008 r. Przedstawicielowi Forda, obecnemu w WRC od 2005 r., obiecuje się wspaniała przyszłość. Przecież jego postęp wydaje się logiczny (pierwsze podium w Irlandii w 2007 r., 10 zadrapań w Walii) i ten sukces powinien dodać mu pewności siebie niezbędnej do porównywania się z obecnym referencją, Sébastienem Loeb.

Reszta sezonu będzie jednak przedsmakiem jego dekady. To, co bardzo dobre, przeplata się z tym, co szczerze mówiąc, złe, czyli powtarzające się zjazdy z toru. Te zawinione błędy doprowadzą Malcolma Wilsona do przeniesienia fińskiego samorodka do drużyny B, Stobarta, do czasu, aż fałszywy ognik uspokoi się pod koniec kampanii 2008. 

Pomimo prawdziwej miłości do sportu i niezaprzeczalnych walorów za kierownicą, Jari-Matti Latvala nigdy nie stał się wystarczająco poważnym zagrożeniem dla ogra Loeba, po czym szybko został zdominowany przez swojego kolegę z drużyny Sebastian Ogier w Volkswagenie. Na pewno trzykrotny wicemistrz świata (2010, 2014, 2015) to wprawdzie nic w CV, ale kibice spodziewali się czegoś lepszego.

Trzeba wierzyć, że młodość to nordycka sprawa. Pierwszą piątkę pierwszych uczestników rajdu zmonopolizowało czterech Finów i Norweg. W ubiegłym stuleciu dwóch mężczyzn pozostawiło swój ślad na rynku rallye. Choć nigdy nie zdobył koronacji, Henri Toivonen niewątpliwie na nią zasługiwał.

Henri Toivonen (Opel) na Rajdzie Akropolu w 1982 r. © DPPI

Mając 24 lata, 2 miesiące i 25 dni, za kierownicą Talbot Sunbeam Lotus wygrał prestiżowy wyścig RAC w 1980 r., wyprzedzając faworytów. Wciąż grając w barwach Opla, pomimo ograniczonego programu Pucharu Świata, jego dojście do władzy zostało przerwane na zakręcie tego przeklętego korsykańskiego zakrętu 2 maja 1986 r., gdy prowadził swoją Lancią Rajd 10 000 Zakrętów Grupa Delta S4 b.

Dziewięć lat temu „Mister Maximum Attack” ochlapał Rajd Portugalii ze swojego miejsca za kierownicą Fiata 124 Abarth. Markku Alén, mając 24 lata, 5 miesięcy i 6 dni, przygotowywał się na wielką przyszłość, a spojrzenie na rekordy WRC nie oddaje sprawiedliwości jego kariery.

Dwukrotny wicemistrz Markku Alén zawinił, bo jechał za szybko. Rzeczywiście, jego sezon 1978 został nagrodzony tytułem Pucharu Kierowców FIA, a nie Mistrzem Świata, jak miałoby to miejsce… od 1979 roku!

Markku Alén i jego Fiat 131 Abarth. ©DPPI

Za tym legendarnym duetem jest prawie pustynia. Mads Ostberg wcielił się kiedyś w rolę przyszłego norweskiego terroru na przełomie lat 2010., co potwierdził Rajd Portugalii w 2012 r. (24 lata, 5 miesięcy i 21 dni). Ten sukces nie będzie miał tego samego smaku, co rajd zdobyty siłą prawej nogi, ponieważ logiczny zwycięzca Mikko Hirvonen został wykluczony podczas kontroli w parku zamkniętym za niesprawne sprzęgło.

Le costume s’est ensuite avéré mail taillé. Non pas en raison d’un manque de talent, mais de circonstances extérieures rarement adéquates. Il espère sortir de l’ornière des teams privés en rejoignant Malcolm Wilson et M-Sport pour 2013… au moment où Ford retire son soutien financier. Un an plus tard, il rejoint Citroën pour ce qui sera sa meilleure saison comptable (5e) alors que les Chevrons se concentrent davantage sur le WTCC. La fenêtre se referme définitivement après un nouvel essai avec Citroën en 2018 et une saison partielle peu satisfaisante (deux podiums).

Mads Ostberg i dwa wiatraki, w tym jego Forda Fiesty w Portugalii 2012. © DPPI

W każdym razie jest to rekord, którego dwóch najsłynniejszych Sébastienów w rajdzie pominęło z dużą przewagą. Sébastien Ogier jest na 14. miejscu (Portugalia 2010, 26 lat, 5 miesięcy i 13 dni), a Sébastien Loeb jest dopiero 27. (Niemcy 2002, 28 lat, 5 miesięcy i 2 dni). Przysłowie jest takie, że talent nie czeka latami, w przeciwieństwie do dojrzałości i mentalności mistrza...