Walter Röhrl: „Moja miłość do Monte Carlo”

Wyznanie wiary jest jasne: „ Kiedy zaczynałem karierę, miałem tylko jeden cel: choć raz narzucić się w branży Rajd samochodowy Monte Carlo. To wydarzenie było szczytem! W mojej głowie zwycięstwo w Monako oznaczało znacznie więcej niż tytuł mistrza świata! Przez całe życie jako kierowca rajdowy zawsze to czułem i doświadczałem. » En janvier 1980, Röhrl prend pour la septième fois le départ de son épreuve fétiche. Jusqu’alors, ses meilleurs résultats sont deux 4e places conquises en 1976 (sur Opel Kadett GTE, derrière les Lancia Stratos de Sandro Munari, Björn Waldegard et Bernard Darniche) et en 1978, sa Fiat 131 Abarth étant devancée par un trio français composé de Jean-Pierre Nicolas (Porsche 911 Alméras), Jean Ragnotti et Guy Fréquelin (tous deux sur Renault 5 Alpine). Koło się odwraca, gdy Walter wygrywa swoje pierwsze Monte-Carlo z ponad 10-minutową przewagą nad rywalami: 10'38'' nad Lancią Stratos Bernarda Darniche'a, zwycięzcy dwanaście miesięcy wcześniej i 11'28'' nad Björnem Waldegardem , jadąc identycznym jak jego Abarthem 131. Szwed jest wówczas aktualnym mistrzem świata. „ Czy były takie rozbieżności?, pyta Röhrl. Dziesięć minut to mnóstwo. Bez wątpienia Björn napotkał problemy lub popełnił błąd przy wyborze opon... To powiedziawszy, w przypadku Fiata 131 Abarth nie było łatwo być szybszym ode mnie. Było to jeszcze bardziej prawdziwe w Monte Carlo, ponieważ tam zawsze byłem bardziej zmotywowany niż gdziekolwiek indziej. Tym razem moje zadanie ułatwiło wcześniejsze zejście Markku z drogi. (Alén przeszedł na emeryturę w SS3. Przypis wydawcy). Dans la première spéciale, il m’avait devancé de 5 secondes. Dès le tronçon suivant, sans me forcer, j’ai fait le meilleur chrono et pris la tête en me construisant un avantage frôlant la demi-minute. Je me souviens m’être dit : « Si cela en va ainsi, enfonçons le clou