Fabrizia Pons: „Przestanę, gdy telefon przestanie dzwonić”

Skąd wzięła się u Ciebie chęć organizowania rajdów?

Nie zaczęło się to w mojej rodzinie, bo nikt się tym nie interesował. W bardzo młodym wieku pasjonowałem się motocrossem. Byłam jedyną kobietą i ścigałam się z chłopcami. Ponieważ lubiłem zajmować się mechaniką i dbać o swój rower, jeździłem na naukę do garaży znajomych. Maszyny tamtych czasów były bardzo ciężkie… a ja byłem bardzo chudy. Za każdym razem, gdy upadłem, coś złamałem. W dniu, w którym miałem bardzo poważny wypadek, Federacja nie chciała już wydać mi prawa jazdy.

Czy to pchnęło Cię w stronę samochodów?

W 1976 roku, gdy miałem 21 lat, mama kupiła mi mój pierwszy samochód. Był to 112-konny Autobianchi A70 Abarth. W ciągu trzech dni zainstalowałem wszystko, co niezbędne pod względem bezpieczeństwa, pałąk, pasy itp. Następnie ustawiłem się w kolejce na początku a rallye…nie mówiąc nikomu!

Jakie były Twoje ambicje w tamtym czasie?

Na początku chciałam głównie sprawiać sobie przyjemność. Byłam jednak w kategorii, w której zawsze było dużo ludzi. Pod koniec tego pierwszego doświadczenia za kierownicą wygrałem swoją klasę. Stopniowo ludzie wokół mnie zaczęli mi wmawiać, że mam talent. W środku sezonu Jolly Club (patrz Ah nr 2262) podarował mi Alfa Sud Gr. 2 i nie musiałem już płacić za wyścigi.

To wtedy zespół Conrero Cię zrekrutował…

En 1977 et 1978, j’étais effectivement pilote officielle Opel Italie, mais après ces deux saisons, je n’ai pas réussi à trouver une auto dans une autre catégorie. La Kadett GT/E était en Gr. 1 et je sav