Lyn St James: „Zostawiłem część mojej duszy w Indianapolis”

Witaj Lyn, to moja pierwsza wizyta w USA i musimy zjechać do pit lane w Indianapolis, aby znaleźć Corvette C8.R do zdjęć, ale nie wiem, jak się tam dostać...

To nie ma znaczenia, chodź za mną, zapytamy żółtego człowieka (w Indianapolis wszyscy wolontariusze noszą żółtą koszulę. Notatka redaktora). „ Przepraszam, czy możemy iść tędy? NIE ? Szkoda, prawdopodobnie mnie nie poznajesz... ”(Potem spotyka innego wolontariusza, który od razu wpada w jej ramiona: „Jak się masz, Lyn?” Zawsze przyjeżdżasz do Indy, wspaniale jest cię znowu widzieć! Tak, oczywiście, że możesz wejść do boksów! ") Wciąż jest kilka osób, które mnie pamiętają, mimo że mój ostatni udział tutaj miał miejsce w 2000 roku. Robi mi się ciepło na sercu.

Czy świętowałeś 30. rocznicę zdobycia tytułu najlepszego debiutanta?

Nie, wcale. (Odwraca się w stronę swojej towarzyszki. Nota redaktora) „ Kochanie, słyszysz, co mówi reporter? Może powinniśmy upiec ciasto albo coś? „. To nie ma znaczenia, wciąż jest czas, aby uczcić tę okazję.

Oto jesteśmy. Widzę, że się uśmiechasz! Jak się czujesz, wjeżdżając na tor Indianapolis Motor Speedway?

Avant même que je ne devienne pilote, j’étais tombée sous le charme de cet endroit. Indy possède une aura spéciale. Quand vous arrivez, vous devez passer sous le circuit, dans un tunnel. Et quand vous ressortez de l’autre côté, que vous voyez les installations et la piste, c’est comme une explosion. Se rendre à Indianapolis, c’est comme aller à l’église. Les cathédrales sont des lieux construits voilà des siècles, certaines d’entre elles ont accueilli des personnalités et des évènements qui ont écrit le cours de l’Histoire. On retrouve cet esprit, cette spiritualité à Indianapolis. Et le fait de contribuer, à une toute petite dose, parmi les 800 personnes ayant eu la chance de conduire à l’Indy 500,