William David: „Prawie zginąłem w Le Mans w 1996 r.”

Ten mały „dzbanek na jogurt” jest bardzo piękny, czy ma jakąś szczególną wartość?

Należał do jednej z moich sióstr, która zmarła w 2008 roku. To był jej ulubiony samochód, a mój ojciec znalazł dla niej taki, który kiedyś naprawiła. Trochę przy nim majstruje i ciągle go udoskonala. Nigdy nie zostanie sprzedany. Teraz ma hamulce tarczowe. Wzrusza mnie to, że jest na zdjęciu w AUTOhebdo. 

Jak sport motorowy pojawił się w Twoim życiu?

Nic z tego nie wybrałem, wszystko zaczął mój ojciec. Miał swój mały garaż na ulicach Pau, nic zbyt ważnego. Jeśli chodzi o wyścigi, ćwiczył autocross. Zbudował własne ramy. Jego silnikiem był Gordini 1300. O jeden punkt zabrakło mu tytułu mistrza Francji. To była dla niego naprawdę pasja. Wsadził mnie na motocykl bardzo wcześnie, zanim jeszcze umiałem jeździć na rowerze. Do 16 roku życia, dla przyjemności, dużo jeździłem na motocrossie, ale nie przepadałem za rywalizacją. Któregoś dnia, nie wiem jak, posadził mnie na gokarcie i zadziałało! Musiał coś poczuć. Dlatego wzięliśmy udział w dwóch sezonach karting, w wieku od 16 do 18 lat. 

William David © Fabien Gérard

Spóźniłeś się!

Tak, ale było naprawdę miło. Dzięki temu mogłem zrozumieć podstawy. W garażu mój ojciec i ja sami wszystko majstrowaliśmy, od A do Z. Jeździliśmy na poziomie regionalnym i raz mogliśmy wziąć udział w mistrzostwach Francji, ponieważ w tamtym czasie była to impreza.

Jakie dyscypliny lub wydarzenia sprawiły, że byłeś dzieckiem, marzyłeś o tym?