Śmierć Andrew Cowana, twórcy tytułów Mitsubishi w WRC

Wpływ sportów motorowych na życie Andrew Cowana można odczuć nawet w szkole. W małym miasteczku Duns, niedaleko Edynburga (Szkocja), poznał niejakiego Jima Clarka, który został podwójnym mistrzem Formuła 1. 

Ale bardzo szybko, rallye staje się głównym obiektem zainteresowania Andrew Cowana. Jego pierwszy start w RAC (przodek Rajdu Walii Wielkiej Brytanii) w wieku 24 lat zaowocował 43. miejscem na małym Rapierze Sunbeam. Zostaje zaszczepiony wirus, a rodzice wspierają go finansowo w pogoni za kierownicą. 

Pierwsze duże zwycięstwo odniosło na własnym terenie podczas Rajdu Szkocji w 1962 r. Jednak minęła dekada, zanim jego profil przykuł uwagę dużego producenta.

W 1973 roku podpisał swój pierwszy kontrakt z Mitsubishi i specjalizował się w zawodach długodystansowych. Trzeci w Rajdzie Safari (Kenia) w 1976 r. i w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej w 1979 r. na Lancerze 1600 GSR (169 KM) pokonał Paryż-Dakar Pajero 4×4.

Oprócz trzech sukcesów etapowych i prologu w Cergy-Pontoise w 1987 r., jego najlepszym występem było drugie miejsce w finale w 1985 r., za swoim kolegą z drużyny Patrickiem Zaniroli.

Andrew Cowan podjął kluczową decyzję w swoim życiu na początku 1983 roku. Przy wsparciu Mitsubishi założył zespół rajdowy Andrew Cowan Motorsports (ACMS), który miał stanowić podstawę jego zaangażowania w wyścigi na Starym Kontynencie. 

Następnie ACMS przekształcił się w Mitsubishi Ralliart Europe dzięki sportowej spółce zależnej Ralliart Europe. Marka z trzema diamentami podwaja swoje wysiłki w Rajdowych Mistrzostwach Świata. 

Po trzech sporadycznych występach podczas debiutu w Grupie A w 1987 roku ze Starionem Turbo, Mitsubishi opracowało Galant VR-4 z tak wielkim nazwiskiem jak Ari Vatanen i czystym Nipponem, Kenjiro Shinozuka. 

Samochód projektowany jest w Japonii, a rozwój techniczny odbywa się w warsztatach w Rugby (Wielka Brytania). Od swojego pierwszego udziału w RAC 1988 dwukrotnie zapisała się w rękach Ariego Vatanena. 

Niestety, jego potencjał nie został w pełni wykorzystany, odnosząc „tylko” trzy zwycięstwa w Rac, w 1 Jezior i w Szwecji w latach 000–1989. Zdominowany przez samochody z krótszym rozstawem osi, Galant ustąpił miejsca mitowi: Lancer Ewolucja. 

W 1993 roku pojawił się Evo, pierwszy tego imienia. Bardziej kompaktowy, o lepszej aerodynamice, jest bardziej zwrotny i wydajny, niezależnie od terenu. Jednak początki są powolne, bardzo powolne. „Mitsu” zajął ostatnie miejsce w mistrzostwach producentów w 1993 roku.

W następnym roku już bez powodzenia, zwycięstwo wciąż im umykało, mimo dwóch miejsc na podium. Początek kariery rozpoczął się w 1995 roku. Zrekrutowano obiecującego Tommiego Mäkinena, ale czekając, aż rozkwitnie, czcigodny Kenneth Eriksson zapewnił transmisję. Zwyciężył w Szwecji, zrobił to ponownie w Australii. 

Tommi Mäkinen osiągnął pełnoletność w 1996 roku i w jaki sposób. Dzięki pięciu zwycięstwom w pierwszych siedmiu rundach zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata. Maszyna działa. 

Przyjęcie rozporządzenia WRC w 1997 r. i pojawienie się bardziej zaawansowanych technologicznie samochodów nie zakłóciło Evo IV. Pod koniec sezonu Tommi Mäkinen opiera się grzmiącemu powrótowi Colina McRae (Subaru), aby utrzymać niewielką przewagę punktową na koniec sezonu. 

Scenariusz dla rocznika 1998 będzie jeszcze bardziej intensywny. Przybywając jako lider do RAC, Tommi Mäkinen i jego pilot Risto Mannisenmäki popełnili błąd podczas pierwszego odcinka specjalnego. 

Carlos Sainz i Luisa Moyę (Toyota) myśleli, że zgarną najwyższą nagrodę, dopóki silnik Corolli nie wyzionął ducha na ostatnim odcinku specjalnym, kilkaset metrów przed metą! W drodze na lotnisko Tommi Mäkinen dowiedział się o dobrej nowinie przez telefon od znajomego. Jest to także jedyny raz, kiedy Mitsubishi znajduje się w gronie Producentów.

W 1999 roku ludzie Andrew Cowana nadal wyglądali jak strachy na wróble. Evo VI pozostaje punktem odniesienia pomimo pojawienia się „małego” Forda Focusa Peugeot 206. Wprowadzony po drodze aktywny mechanizm różnicowy ułatwił Tommiemu Mäkinenowi, który został pierwszym kierowcą, który zdobył cztery tytuły z rzędu.

Niestety wzrost mocy WRC położy kres dominacji trio Mitsubishi-Cowan-Mäkinen. Fin, pozostawiony w tyle przez Marcusa Grönholma (Peugeot) w 2000 roku, spróbuje zareagować w 2001 roku, ale nowy Lancer WRC będzie zawodny. Bardziej niż wypadek na Korsyce, to właśnie ta niechęć położy kres wyścigowi o tytuł. 

Kolejne lata będą powolne. Po odejściu Tommiego Mäkinena Mitsubishi nie może znaleźć lidera, który byłby w stanie poprowadzić zespół techniczny. Liczne zmiany, które miały zapewnić Lancerowi osiągi, zakończyły się gorzkimi niepowodzeniami. 

Czy to przypadek, że w tym samym okresie fabryka Rugby została przeniesiona do Niemiec, tworząc Mitsubishi Motors Motor Sports? Andrew Cowan cofnął się o krok i przeszedł na emeryturę pod koniec przejrzystego sezonu 2005 (przedostatni dla Producentów). 

Andrew Cowan wycofał się z działalności gospodarczej i od tego czasu wziął udział w kilku historycznych wydarzeniach i skoncentrował się na swoich 250 hektarach gruntów ornych w północnej Anglii.

Cała redakcja AUTOhebdo składa kondolencje rodzinie, bliskim i przyjaciołom Andrew Cowana.