W Kwarantannie z AUTOhebdo – Grupa 4 w WRC

Zapytaj dowolnego fana rallye jaki jest najlepszy okres Mistrzostw Świata: wielu powie Ci Grupa B i wspaniałe Audi Quattro, Peugeot 205 T16, Lancia 037 i Delta S4, Ford RS200…

Jednak szkoda byłoby nie spojrzeć wstecz kilka lat temu, tuż przed wprowadzeniem Grupy B, z sztandarowy okres Grupy 4.

Wśród pierwszych zatwierdzonych w kategorii, w której miało być produkowanych 500 samochodów (wówczas 400) rocznie, znalazła się słynna Berlinette A110 zAlpine szybko okazał się jednym z najszybszych, zdobywając spektakularnego hat-tricka w Rajdzie Monte-Carlo w 1973 r., pierwszym wydarzeniu w historii WRC w nowoczesnej formie, kierowana przez Jean-Claude'a Andrueta. Marka zdobyła w tym roku tytuł Producentów.

©DPPI

Jeśli Ford pozostał wierny swojemu Escortowi RS1600, a następnie RS1800, zatwierdzonemu w Grupie 2, Boreham musiał poczekać, aż w 4 r. pojawi się Grupa 1977. Nisza była wówczas idealna dla Lancii, która w 1974 r. wypuściła na rynek swojego Stratosa, prawdziwego prototypu do rajdów.

Po trzech sukcesach w 1974 r., rok 1975 był początkiem prawdziwego nalotu na włoskie samochody, powierzonego zwłaszcza Sandro Munariemu i Björnowi Waldegårdowi, czy to trzy razy z rzędu w Rajdzie Monte Carlo, ale także w Portugalii, w Sanremo…

W 1977 roku Ford w końcu wprowadził na rynek Escorta RS1800 grupy 4. Pierwszy występ tego samochodu w Pucharze Świata zaowocował imponującym zwycięstwem w Rajdzie Safari, w którym uczestniczył Björn Waldegård. Ten ostatni zwyciężył także na koniec sezonu w RAC, a w latach 1972–1979 w różnych odmianach dominował zespół Escort, w tym trzy sukcesy dla Grupy 4.

Björn Waldegård zdobył pierwszy tytuł kierowców WRC w 1979 r. za kierownicą Escort, a następnie naśladowany w 1981 r. przez Ariego Vatanena, Forda „Rothmans” wystawianego przez strukturę Davida Suttona.

Grupa FIAT wyraźnie poczuła, że ​​konkurencja się wzmacnia i ostatecznie porzuciła swoje wspaniałe Stratosy (które jednak wygrywały aż do początku lat 80., zwłaszcza z Bernardem Darniche i Markku Alenem) na rzecz mniej seksownego 131 Abartha.

W tym samochodzie Alen, ale także Walter Röhrl, Michèle Mouton, Jean-Claude Andruet i Bernard Darniche ujawnią się lub zwycięsko będą kontynuować swoje kariery. Rezultatem był tytuł mistrza świata dla Röhrla w 1980 roku.

JeśliWytrzymałość demeure le leitmotiv de Porsche, le rallye n’est jamais bien loin des préoccupations allemandes en cette période. En 1978, avec une 911 SC, Jean-Pierre Nicolas empoche le Monte-Carlo, quand Jean-Luc Thérier s’impose en Corse deux ans plus tard.

©DPPI

W ślad, Renault, z małą bombą o nazwie R5 Turbo, Opel i Ascona 400, które zabrały Röhrla na drugą koronację w 1982 r., poszły za przykładem. Francuski samochód odniósł szczególnie prestiżowe zwycięstwo w Rajdzie Monte-Carlo w 1981 r., za kierownicą „Jeannota” Ragnottiego.

Zwycięstwo odniesione, gdy niemiecki „czołg” wyposażony w zupełnie nową technologię, napęd na cztery koła, miał swój uroczysty debiut na drogach Ardèche i południowo-wschodniej Francji.

Audi Sport właśnie wypuściło swoje potworne Quattro, zatwierdzone po raz pierwszy w tej wersji Grupy 4, dzięki któremu Michèle Mouton nie była daleko od korony świata w 1982 roku.

Nie zapominając również o BMW M1, Ferrari 308 GTB i wiele innych, zanim Grupa B przejęła władzę w 1983 roku.