Andy Wallace: „Nie miałem cech, aby być «supersupergwiazdą»”

Cześć Andy. Zastanawiałem się, czym mnie powitacie na naszej przejażdżce i jestem bardzo zaskoczony, widząc Cię za kierownicą samochodu elektrycznego. Przegrałeś zakład?

(śmiech) Nie, zawsze kochałem technologię i wyzwania. Kilka lat temu brałem udział w porównaniu Tesli Roadster z Lotusem Exige i zadziwiły mnie osiągi elektryczne. W tamtym czasie przedwczesne było podejmowanie prób codziennej jazdy takim samochodem, ale gdy tylko zaczęły pojawiać się struktury ładunkowe, podjąłem decyzję. To mój drugi Volkswagen ID.3, uwielbiam go i jeżdżę z nim absolutnie wszędzie!

Czy masz włókno ekologiczne?

Powiedzmy, że nie wdając się w niekończącą się debatę, wmawiam sobie, że musimy spróbować zmienić bieg rzeczy i być może rozwiązaniem będzie elektryka. Spróbujmy i zobaczymy!

Odłóżmy na bok kwestie ochrony środowiska i cofnijmy się w czasie. Jak zaczęła się Twoja pasja do samochodów?

Mój ojciec był wielkim entuzjastą i regularnie zabierał mnie na wiele wyścigów. Nie ćwiczył, ale nie przepuścił okazji, aby pojeździć na torze. Na moje 15. urodziny (w 1976 r., przyp. red.) zaproponował mi naukę jazdy w szkole jazdy Jima Russella z siedzibą w Silverstone. Mogę przejechać kilka okrążeń za kierownicą forda van Diemen Formula Ford z 1969 r. za równowartość 20 euro i od razu jest to miłość od pierwszego wejrzenia. Myślę teraz tylko o jednym: kontynuować dwutygodniowe kursy oferowane przez szkołę i wziąć udział w wyścigu zorganizowanym na zakończenie programu dla uczestników.

Jaka jest reakcja Twoich rodziców?

Nie są absolutnie przeciwni mojemu projektowi, ale nie mają środków, aby mi pomóc finansowo. Ponieważ nadal chodzę do szkoły, mam różne prace dorywcze: dostarczanie gazet, mycie okien itp. Zebranie kwoty e. zajmuje mi dwa lata