Nigel Bailly: „Nie chciałem sportu, który można uprawiać na wózku inwalidzkim”

Witaj Nigelu. Nasza rozmowa nie zaczęła się w samochodzie, ale podczas zaimprowizowanej sesji fizjoterapii. Imperatyw, bez którego Twoi rywale mogą się obejść, bo jesteś kierowcą, powiedzmy... nietypowym.

Rzeczywiście jestem niepełnosprawnym kierowcą samochodu. Straciłem władzę w nogach w 2004 roku, w wieku czternastu lat, w wyniku wypadku podczas jazdy na motocrossie, czyli sporcie, który uprawiałem od szóstego roku życia. Znalazłam się na wózku inwalidzkim i dosłownie i w przenośni przesiadłam się z dwukołowca na czterokołowy...

Jaką rolę w tej konwersji odegrał zapach benzyny?

Po wypadku, który zmienił moje życie, to rzeczywiście zapach benzyny sprawił, że na nowo związałam się ze sportami motorowymi. Było to wtedy bardzo intensywne psychicznie, czułem ogromną ekscytację i bardzo zazdrościłem na myśl, że mogę uprawiać sport motorowy pomimo poruszania się na wózku inwalidzkim. To było coś, co naprawdę mnie ekscytowało, ale nie sądziłem, że zrobię karierę. Można powiedzieć, że jest to bodziec, który rozpalił na nowo pasję, swego rodzaju głębokie wspomnienie moich początków, gdyż z biegiem czasu mój stosunek do tego zapachu wyraźnie się zmienił i stał się bardziej nawykowy.