Alfa Romeo ma 110 lat: pięć znaczących samochodów w rywalizacji

Alfa Romeo 158

Został łaskawie nazwany „Alfetta” ze względu na swoje ograniczone wymiary w porównaniu do innych jednomiejscowych samochodów. Jednak z współczesnej perspektywy 158 wcale nie jest mały – ma 4,3 m długości i 2,5 m rozstawu osi!

Choć na torach pojawił się w 1938 roku, to jednak interesuje nas wersja z 1950 roku, używana przez „Trzy F” (Juan Manuel Fangio, Giuseppe Farina, Luigi Fagioli) z okazji pierwszych Mistrzostw Świata w Formuła 1. Wyposażony w 8-cylindrowy silnik rzędowy o mocy 350 koni mechanicznych, 158 pozwolił Giuseppe Farinie popłynąć na koronację w 1950 r., po tym jak włoska firma wygrała wszystkie sześć rund z wyjątkiem Indianapolis. 

Alfa Romeo 159

W następnym roku inżynierowie Transalpine udoskonalili samochód, aby osiągnąć 420 koni mechanicznych przy 9 obr./min. Zbiorniki paliwa są coraz większe, ale podczas jednego Grand Prix zawodnicy zmuszeni są dwa do trzech razy sięgać do pompy; wada w porównaniu do rywali z bardziej rozsądnymi silnikami.

Dzięki doskonałemu jak na tamte czasy stosunkowi masy do mocy (1,67 kg/KM!) model 159 okazał się nie do pobicia na gorącym okrążeniu. Dowodem na to jest fakt, że Alfetta zajęła pole position podczas siedmiu zawodów w 1951 roku! Tym razem mistrzem zostanie Juan Manuel Fangio. 

Alfa Romeo 8C 2300

Życie to coś więcej niż tylko F1. W okresie międzywojennym mit Alfy Romeo stworzył jeden model: 8C. Jego wyścigowa pochodna, model 2300, pozwoliła mediolańskiej firmie zaistnieć w świadomości opinii publicznej w całej Europie, w szczególności dziękiWytrzymałość.

Jego 8-cylindrowy rzędowy silnik o pojemności 8 litra (2.3C) i lekkie podwozie (zaledwie jedna tona) pozwalają mu osiągnąć prędkość 200 km/h w Sarthe. Tak naprawdę to właśnie podczas 24-godzinnego wyścigu Le Mans wyraża się najlepiej, odnosząc cztery sukcesy z rzędu w latach 1931–1934!

Dwukrotnie poprawiała rekordy okrążeń, w latach 1932 i 1933. Za kierownicą Francuz Raymond Sommer i Philippe Étancelin zwycięsko współistnieli z Włochami Luigi Chinetti i Tazio Nuvolari, choć laury 1931 roku przypadły brytyjskiemu duetowi.Francis Curzon- Henryka Birkina. 

Alfa Romeo Typ 33

Timo 33 z pewnością może pochwalić się rzadką nagrodą w zawodach, czyli długowiecznością. Opracowany na początku lat 1960. XX wieku, jego wyścigowy debiut miał miejsce 12 marca 1967 r. podczas belgijskiej wspinaczki we Fléron, torując drogę do kariery trwającej… 10 lat! H. Marko i © DPPI

W latach 1967–1977 model 33 znacznie ewoluował. Pierwsza wersja posiada wolnossący silnik V8 o mocy 230 koni mechanicznych i konstrukcją nawiązuje do małej łódki. Dziesięć lat później będzie się bawić jednostką typu flat-12 z podwójnym turbodoładowaniem, o mocy 640 koni mechanicznych i masie 720 kg!

Wśród znaczących zwycięstw tego podwozia zapamiętamy tytuł zdobyty w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych w 1977 r. z Włochami Arturo Merzario, Vittorio Brambillą i Francuzem Jean-Pierrem Jarierem. Dwa lata wcześniej Tricolores Jacques Laffite i Henri Pescarolo pomogli w zdobyciu tytułu mistrza świata.

We Włoszech chętnie wybierano Targa Florio, która odniosła dwa sukcesy na małych sycylijskich drogach w 1971 r. (Vaccarella-T. Hezemans) i 1975 r. (Vaccarella-Merzario). 

Alfa Romeo 155 V6 TI

Bez wątpienia najbardziej melodyjny z tego kwintetu. Opracowany na Mistrzostwa Niemiec w Touringu (DTM), mądry sedan 155 przemienia się w raptora. Jego 6-litrowy silnik V2.5 osiąga moc 420 koni mechanicznych i osiąga obroty do 11 800 obr/min! 

Nadwozie z włókna węglowego pozwala 155 ledwo przekroczyć tonę (1 kg), podczas gdy napęd na wszystkie koła (ATW) trwale przylega do toru. Dodaj do tego dwa bardzo piękne malowania (czerwona Alfa Corse i Martini), a otrzymasz piękność.

Wyniki są równie ekscytujące, jak arkusz danych. Włoch Nicola Larini odniósł 11 zwycięstw i tytuł, pod nosem Niemców (Mercedes i Opla). Alfa Romeo ustabilizuje się w kolejnych latach, ponieważ Mercedes skupi się na większej regularności.