F1 i polityka: Cisza, toczymy się!

Czy kiedykolwiek zastanawiała się nad światem, w którym funkcjonuje? Przed pandemią Covid-19, która od kilku miesięcy zmusiła ją do zmiany sposobu myślenia i działania, odpowiedź brzmiała jednoznacznie: nie. Obojętny na biedę i poszanowanie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka – przyjętej przez Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych w 1948 r. – F1 nigdy nie przestał torować sobie drogi. Kryjąc się za tym starym, nowocześniejszym niż kiedykolwiek powiedzeniem, które mówi, że nie można mieszać sportu i polityki, wspaniale przystosowała się do junt wojskowych, które w latach 1964–1985 w Brazylii i 1976–1983 w Argentynie były deportowane, torturowane i zamordowana, gdy radziła sobie z Franco Hiszpanią do 1975 r. lub z dyktaturą salazarystów, która dominowała w Portugalii aż do rewolucji goździków w kwietniu 1974 r. A co z 21 Grand Prix rozgrywanymi w Republice Południowej Afryki do 1991 r. pod rządami apartheidu?

Depuis, elle a conquis de nouveaux territoires ne brillant pas non plus pour leur amour immodéré de la démocratie et des libertés individuelles comme la Malaisie en 1999, la Chine et Bahreïn en 2004, la Turquie en 2005, Abou Dhabi en 2009, l’Inde en 2011, la Russie en 2014, l’Azerbaïdjan en 2017 et demain l’Arabie saoudite. Avant que la Formule 1 ne retourne ce week-end dans la Turquie du « sultan » Erdogan qui cultive les tensions et cible les