Agnès de Laborderie Carlier: „Pilot to ktoś inny niż minister sportu”

Witaj Agnieszko. Jesteśmy dzień po GP Monako, które pokonaliście w ten weekend (27-29 maja). Jaką trasę dla nas przygotowaliśmy? 

Przenieś się do lat 80., gdzie wszystko się zaczęło. (śmiech) Odkryłem F1 przez moje małżeństwo z Renaud de Laborderie. Poznaliśmy się, gdy byłem sekretarzem prasowym Ministerstwa Sportu, na którego czele stał wówczas Jean-Pierre Soisson (1978-1981). Renaud był dyrektorem redakcyjnym Parisienktóry w tamtym czasie miał 500 000 czytelników. Nasze harmonogramy nie dawały się pogodzić z życiem we dwoje, więc zrobiłem krok w jego stronę, ponieważ relacjonował Grand Prix. Renaud opowiedział o naszej sytuacji Mike’owi Horstowi, ówczesnemu prezesowi Philip Morris France. Zaprosił mnie na spotkanie z headhunterem, żeby dowiedzieć się, czy jestem idealną osobą. Najwyraźniej tak, odkąd zostałem dyrektorem ds. komunikacji w Marlboro. To był początek lat 1980-tych.

A konkretnie, jaka była twoja rola? 

Bronić strategii sportowej Philipa Morrisa, najpierw wyłącznie dla Francji, potem dla Europy. Większość mistrzów świata F1 z lat 1980. i 1990. przeszła w ten czy inny sposób przez moje ręce. Pomogłem kształtować ich wizerunek. 

Czym dokładnie była wówczas galaktyka „Marlboro” w F1?

Co jest czerwony Byk teraz, ale z większymi konsekwencjami i wpływami politycznymi. To właśnie Philip Morris zorganizował na przykład ostatnie spotkanie przed podpisaniem pierwszych Porozumień Concorde. Pamiętam, jak w 1981 roku znalazłem jej prezesa, Aleardo Buzziego, w holu hotelu Palace w Lozannie (Szwajcaria) i widziałem, jak próbował otworzyć wszystkie drzwi. Tak naprawdę po prostu upewniał się, że jego rozkazy zostały wykonane i tyle