W kwarantannie z AUTOhebdo – Siła Matadora, Carlosa Sainza

Więc tak, liczba zwycięstw Carlos Sainz (25) w Rajdowych Mistrzostwach Świata (WRC) może blednąć w porównaniu z łopatą sukcesu zdobytą przez Sebastian Ogier (48) i Sebastiana Loeb (79). Ale wciąż mówimy o czasach, kiedy fabryczna siatka WRC mogła prawie wypełnić pole startowe Formuła 1 !

Przeciwności losu były wyjątkowo duże w latach 1990. W tym kontekście kariera Carlosa Sainza nabiera niezaprzeczalnego prestiżu. 

W 1990 roku mieszkaniec Madrytu został pierwszym spoza Skandynawii, który zwyciężył Rajd samochodowy des 1 000 Lacs, futur Rallye de Finlande, en marche vers un premier sacre mondial. Avec sa Toyota Celica GT-4 ST165, il parvient à se défaire de l’armada Lancia :

Zawsze w towarzystwie swojego wiernego pilota Luisa Moyi Carlos Sainz zrobił to ponownie w 1992 roku, tym razem z Celica Turbo 4WD ST185. Jakże jesteśmy hojni, oto 52-minutowe podsumowanie tego sezonu w języku hiszpańskim, aby (ponownie) nauczyć się rozumienia ze słuchu na lekcjach LV1 w szkole średniej:

Przeniesiony do Subaru w 1994 roku Carlos Sainz zmierzy się z ognistym Colinem McRae. Najbardziej znanym obrazem z tego okresu pozostaje Rajd Katalonii z 1995 roku, gdzie obaj panowie walczący o koronację musieli zmierzyć się z rozkazami szefa Davida Richardsa. Wreszcie Colin McRae, po niemal wpadnięciu na dwóch członków ekipy Prodrive, którzy próbowali go spowolnić na końcowych etapach, zwolni tempo, zostawiając pierwsze miejsce swojemu koledze. 

En 1996, Carlos Sainz trouve un environnement plus serein en compagnie de Malcolm Wilson chez M-Sport. Avec la Ford Escort, il finit encore sur le podium en 1996 et 1997, mais sa régularité ne paye pas. Le style de pilotage, en revanche, reste spectaculaire !

Carlos Sainz wrócił do domu Toyoty w 1998 roku z mocnym zamiarem przywiezienia do domu w Madrycie trzeciego pucharu. Niestety, ta pamiętna kampania zakończyła się dramatycznie awarią japońskiego silnika 500 metrów przed metą na torze RAC. Łamacz serc, w którym Luis Moya beka kilka przekleństw, po czym ze wściekłością eksploduje tylną szybą hełmem:

Wspólne pożycie z Colinem McRae układało się lepiej w przypadku Forda w latach 1999–2002, ale na horyzoncie nie widać żadnego tytułu. Tak więc Carlos Sainz dołączył do Citroëna w 2003 roku. W barwach The Reds odniósł dwa ostatnie zwycięstwa: w Turcji w 2003 roku, a rok później w Argentynie:

Dakar

Carlos Sainz może i zbliża się do sześćdziesiątki, ale Hiszpan pozostaje siłą za kierownicą. Zamieniony w rajd, wygrał trzy Dakary na trzech różnych buggy: Volkswagen Touareg w 2010 r., Peugeot 3008 w 2018 r. i Mini John Cooper Works w 2020 r.

W ciągu ostatniej dekady Carlos Sainz wyróżnił się na pustyniach pilotowaniem ataków podobnym do tego, jaki wykonywał Nasser Al-Attiyah. Obaj mężczyźni często się ścierali, po raz pierwszy w tym samym zespole w 2011 roku, nawet jeśli oznaczało to bliskie zbliżenie się do miłośników z Ameryki Południowej:

Rebelote w 2019 roku, natomiast Katarczyk przeniósł się do Toyoty. Jak udaje im się zawsze walczyć o ten sam kawałek piasku, gdy pole do popisu jest ogromne?