Kiedy Jack Brabham wygrał w F1 w wieku 44…

Odkąd założył swoją markę w 1962 roku, jego koncentracja ucierpiała z powodu rozproszenia wysiłków wymaganych przez jego firmę. Kiedy jednak Dan Gurney odszedł, aby stworzyć własną markę (Eagle), Jack Brabham zdecydował się kontynuować karierę wyścigową. Szkoda dziennikarzy, którzy uważają, że stracił swój święty ogień i nadają mu przydomek „Stary Jack”. Jego odpowiedź będzie zjadliwa.

Dzięki niezawodności swojego Repco V8 Brabham zdobył swój trzeci tytuł mistrza świata w 1966 roku, a rok później przegapił czwarty tytuł z winy swojego kolegi z drużyny Denny'ego Hulme. Ten ostatni odszedł McLaren, szef powrócił w 1968 r., ale Repco straciło swoją niezawodność, zdobył tylko dwa punkty i wezwał Coswortha w 1969 r.

© Archiwum Galerona

Jednak miał katastrofalny początek sezonu, z wyjątkiem zwycięstwa w International Trophy na Silverstone. Również na tym torze podczas prywatnych testów złamał kostkę, co latem trzymało go z dala od torów. Utknąwszy na pół godziny w pokręconym podwoziu swojego BT26, miał mnóstwo czasu na rozmyślanie o niebezpieczeństwach związanych z wyścigiem. Betty wygrywa sprawę: Jack obiecuje rozłączyć się pod koniec sezonu. Ale to było zanim Jacky Ickx ogłosił swój powrót Ferrari i że Jochen Rindt decyduje się pozostać w Lotusie.

Jack musi wykonać długą i kosztowną rozmowę telefoniczną z Mosportu, aby wyjaśnić żonie, że biorąc pod uwagę wszystko, w 1970 roku nadal będzie jeździł samochodem, ale przysięgam, że będzie to jego ostatni sezon! Po zawieszeniu kombajnu zajął 2. miejsce w Grand Prix Kanady, a następnie zajął 4. miejsce w Stanach Zjednoczonych i 3. w Meksyku. W jakim wieku pilot powinien przejść na emeryturę?

Wobec braku narzuconego przez ustawodawcę wieku kluczowego, każdy robi, co mu w duszy i sumieniu odpowiada... o ile pozostaje panem swojego losu. Będąc swoim własnym szefem, Jack Brabham musiał jedynie znosić presję ze strony swojej żony Betty, która miała już dość drżenia o niego. Na początku sezonu 1970 stary, dobry Jack nie ma już nic do udowodnienia. Jego rekord jako potrójnego mistrza świata mówi sam za siebie i nie obchodzi go, co myślą opinia publiczna i prasa.

Człowiek od początku sezonu

U progu swoich 44. urodzin stary lew zachował motywację, którą dziesięciokrotnie zwiększyła chęć pilotowania BT33, pierwszego jednokadłubowca zaprojektowanego przez Rona Tauranaca. Bulimiczny, przygotował prawdziwą ucztę na swoją ostatnią kampanię, m.in. w Le Mans i Indianapolis. Kiedy dociera do Kyalami (RPA), jest w pełni naładowany. Zakwalifikowany w pierwszym rzędzie z Marchiami Stewarta i Amona „Stary Jack” został potrącony przez Rindta w walce wręcz w pierwszym zakręcie i przed podjęciem wysiłku musiał najpierw upewnić się co do stanu swojego układu kierowniczego.

Po trzech okrążeniach Oliver, Andretti, Beltoise i Ickx zostali pochłonięci i rozpoczął powrót na Stewarta. Dzięki wsparciu Goodyeara Brabham rzucił się na mistrza świata i wyprzedził go na 20. z 80 okrążeń, zanim uciekł. To spektakularne zwycięstwo uczyniło go człowiekiem do pokonania na początku sezonu, co potwierdził w Brands Hatch (Wielka Brytania) podczas Race of Champions, gdzie problem z zapłonem pozbawił go pewnego zwycięstwa.

Pocieszył się 4. miejscem z najszybszym okrążeniem. W F2ma do dyspozycji BT30 Johna Coombsa, kiedy Stewart nim nie jeździ. W Pau wykorzystał nieudany start Rindta i objął prowadzenie, jednak pojedynek zakończył się, gdy lider, zdradzony zastrzykiem, zjechał pod Pont Oscar.

J. Brabham na czele w La Gare podczas Grand Prix Pau 1970. © DPPI

Brabham wziął udział w dwóch kolejnych wyścigach F2, zajmując 8. miejsce w Rouen i 2. w Tulln (Austria). Brak sukcesów, który przytłaczał go od zwycięstwa w Kyalami, niestety się powtórzy. Silnik zdradził go podczas Grand Prix Hiszpanii, kiedy miał zadać cios Stewartowi, a następnie podczas International Trophy.

Wygląda na to, że szczęście w końcu chce się do niego uśmiechnąć w Monako. Trzeci za Stewartem i Amonem, wyprzedził Nowozelandczyka i wykorzystał problemy z zapłonem Szkota, aby objąć prowadzenie. Mając solidną przewagę nad Rindtem, zaczyna umacniać swoją pozycję. Zły pomysł, bo austriacki Lotus 3C dosłownie lata pomiędzy chodnikami Monako. Kilkakrotnie napotykając spóźnialskich zawodników, Brabham zauważył, że jego przewaga znika, a zbliżając się do ostatniego zakrętu De Tomaso z Piers Courage, który znajdował się na środku toru, sprawił, że stracił panowanie nad sobą.

Hamując zbyt późno, blokuje przednie koła i strzela prosto w bele słomy Gasometru, dając Rindtowi zwycięstwo. Udało mu się uratować drugie miejsce, odzyskując jednocześnie prowadzenie w mistrzostwach, ale ten niechlubny odcinek pozostał najgorętszym rozczarowaniem w jego karierze. Biedny Jack nie skończył swoich kłopotów. Jego czwarty udział w Indy 2, na motocyklu BT4 z silnikiem Offy z turbodoładowaniem, zakończył się wycofaniem się z wyścigu na koniec wyścigu, gdy zajmował 500. miejsce.

Podział

Podczas Grand Prix Belgii sprzęgło zmusiło go do wycofania się, gdy był trzeci. W Holandii po dwóch przebiciach zajął 3. miejsce. W poprzednią środę, po wypadnięciu z toru w wyniku przebicia opony, Jack już znalazł się do góry nogami, utknąwszy w płocie w Zandvoort. Presja rodziny wzrasta, a Jack zaczyna wątpić w swój sprzęt, ponieważ Goodyear przegrywa z Firestone, podobnie jak BT11 w porównaniu z bardziej odważnymi konkurentami, takimi jak Lotus 33 Rindta, obecnie lider mistrzostw. Pilot-konstruktor nie powiedział jednak ostatniego słowa.

Na odkrytym przez siebie torze Charade zajął 3. miejsce z najszybszym okrążeniem. Wrócił nawet do świetności z początku sezonu na Brands Hatch, gdzie stoczył fenomenalny pojedynek z Rindtem. Austriak wyprzedził go na 6. okrążeniu, jednak Brabham utrzymał tempo i na 11 okrążeń przed końcem odzyskał przewagę. To zemsta Monako na Australijczyku, który pobił rekord okrążenia, zwiększając jednocześnie przewagę do 13”.

Brabham przeciwko Hulme, w Charade © DPPI

Jednak na ostatnim okrążeniu jego dynamikę przerwał brak paliwa. Rindt przejeżdża obok, a Brabham zawiedziony wlecze się do linii, którą przekracza na 2. pozycji. Główny mechanik, który tankował, niejaki Ron Dennis, przyzna się do winy.

Ale ponieważ przyczyna nigdy nie została wyjaśniona, Jack nie będzie go winił. Koniec sezonu będzie jak długa droga krzyżowa: wyciek oleju w Niemczech, przebita chłodnica wody w Austrii, silnik we Włoszech, obsługa w Kanadzie... W Stanach Zjednoczonych Jack zajmuje odległe drugie miejsce, 10. miejsce. Pomimo tych przeciwnych wiatrów i niedawnych zniknięć McLarena, Courage i Rindta, trzykrotny mistrz świata nie może zmusić się do odłożenia kasku. Po zwycięstwie na dystansie 1000 km w Paryżu wyjechał na Grand Prix Meksyku z chęcią ukończenia wyścigu w dobrym stylu.

Jeśli Ferrari są nietykalne, solidne trzecie miejsce, które zajmuje, wystarczy mu do szczęścia, gdy jego V3 Cosworth oddaje ducha. Tym razem to już koniec. Liczne hołdy, jakie „Stary Jack” otrzyma na koniec roku, odstraszą go od wycofania się z danej obietnicy. Nadszedł czas, aby odsunąć się na bok, przekazać pochodnię swoim synom Geoffowi, Gary’emu i Davidowi i pozwolić Ronowi Dennisowi stanąć na własnych nogach.

CZYTAJ TAKŻE > David Brabham wraca ze sportowej emerytury i ogłasza nowy rozdział w Brabham Automotive